 |
| Get well soon, my friend.. |
พาลูกไปเยี่ยมเพื่อนมา เพื่อนชื่อ ติ่ง เป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเรียน ปวช. ไปต่อลาดกระบังก็อยู่ด้วยกัน ทำงานใหม่ๆก็ทำที่เดียวกัน อยู่บ้านเช่าหลังเดียวกัน หลังจากนั้นผมได้งานที่กระทรวงยุติธรรม ก็ลาออกแล้วก็ไม่ค่อยได้เจอกันบ่อยนัก
ติ่งเป็นคนสันโดษ ขลุกอยู่ในห้องได้ทั้งวัน ผมมักชวนติ่งกินเบียร์ ติ่งก็มักจะนั่งไม่นานแล้วก็ขอตัวเข้าห้องไป ติ่งเป็นคนขยัน มีระเบียบ ข้าวของในห้องถูกจัดวางเป็นที่เป็นทาง (ผมไม่ได้เข้าไป แต่แอบเหลือบดู)
ติ่งเป็นคนสนใจเรื่องศาสนา ความเชื่ออะไรพวกนี้ เมื่อก่อนสมัยยังเด็ก ผมจำได้ว่าเขาสนใจพุทธศาสนามาก รู้ทุกอย่าง ต่อมาพออยู่ กทม. เขาสนใจศาสนาคริสต์ และเข้าร่วมเป็นคริสเตียนที่โบสถ์แถวลาดกระบัง และมุ่งมั่นเอาจริงมากตามนิสัยของเขา หลังจากนั้นผมก็ไม่รู้ว่าเขาสนใจอะไรอีกบ้าง
อุบัติเหตุ
เมื่อสักปีกว่าที่ผ่านมา มีเพื่อนมาคุยในกรุ๊ปในเฟซบุ๊คว่ามีใครรู้เรื่องอาการของติ่งบ้าง ทุกคนก็งง ไม่คิดว่าใครจะเป็นอะไร ต่างคนต่างรู้ข่าวมาไม่ค่อยจะตรงกัน ผมพอสรุปข้อเท็จจริงได้ดังนี้
- ติ่งอยู่คอนโดคนเดียว แถวๆมีนบุรี ใช้มอเตอร์ไซค์ขี่ไปทำงานแถวร่มเกล้า
- คืนเกิดเหตุ เป็นช่วงน้ำท่วม กทม. ท่วมพื้นถนน มองไม่เห็นหลุม
- ติ่งขี่มอเตอร์ไซค์ไปตกหลุม กระเด็น หัวกระแทกพื้นอย่างแรง
- บริเวณนั้นเป็นที่มืด ผ่านไปหลายชั่วโมงถึงมีคนมาพบและแจ้งเจ้าหน้าที่กู้ภัยมาช่วยเหลือ
- หมอบอกว่า กว่าจะมาถึง สมองเสียหายไปมากแล้ว
- ติ่งต้องผ่าสมองถึงสองครั้ง เพื่อเอาเลือดที่คั่งออก
- ทุกวันนี้กลับมารักษาตัวที่บ้านเชียงใหม่ โดยมีพ่อ แม่ และน้องสาวคอยดูแลอย่างใก้ชิด
- ติ่งยังคงไม่รู้สึกตัว ร่างกายมีตอบสนองบ้างแต่ไม่มาก ลืมตาได้แต่เหมือนมองไม่เห็นเรา
- ทุกคนมีความหวังว่า ติ่งจะดีขึ้นในเร็ววัน
ผมได้ยินว่ามีเพื่อนไปเยี่ยมและเล่าอาการให้ฟังหลายคน แต่ก็ไม่เท่ากับที่ได้ไปเห็นด้วยตัวเอง ตั้งใจพาลูกไปด้วย ให้เขาได้เห็นชีวิตในทุกด้าน ว่าในโลกนี้ยังมีคนที่ลำบาก เจ็บป่วย ไม่ได้สบาย มีสุขภาพดีเหมือนอย่างเรา
แรกที่เห็น ผมอึ้งพูดไม่ออก ติ่งดูผอมมาก กล้ามเนื้อไม่ได้ใช้งานมาเป็นปี มันลีบไปหมด ผิวหนังแห้งเหลือง ต้องใส่สายยางป้อนอาหารทางจมูก เจาะคอเพื่อช่วยหายใจ ขยับเองไม่ได้ ไม่สื่อสารโต้ตอบ มือแขนเกร็งต้องคอยบีบนวดให้ผ่อนคลาย ญาติต้องคอยพลิกตัวเพื่อไม่ให้เป็นแผลกดทับ เห็นแล้วน้ำตาจะไหลให้ได้
เรียกลูกๆมาสวัสดีลุงติ่ง ท่าทางเด็กๆตกใจไม่น้อยแต่ก็เป็นห่วงลุง ผมขอให้ลูกจับมือลุงติ่งและขอให้ลุงหายไวๆ ผมบีบแขน บีบมือเพื่อนหวังว่าข้างในติ่งคงจะรู้สึก ขอให้เพื่อนหายไวๆ เรายังหนุ่ม อายุยังน้อย มีอะไรที่พวกเราต้องทำอีกเยอะ หายเถอะนะ
ผมคิดถึงพระเจ้า ในหัวมีแต่คำถามว่า ทำไมๆๆๆๆ มองดูพ่อแม่ติ่งแล้วสงสารมาก นี่เป็นสิ่งที่พ่อแม่ทุกคนไม่ต้องการที่สุดคือ ลูกต้องมาเจ็บป่วย ถ้าแลกกันได้พ่อแม่ขอยอมเป็นแทนลูก พ่อติ่งดูเหมือนยังทำใจไม่ค่อยได้แม้จะนานมาแล้ว แกดูเหมือนจะร้องไห้อยู่ตลอดเวลา
ผมสงสารทุกคน ผมคิดถึงเพื่อนเมื่อวันที่เขายิ้มแย้มร่าเริงแข็งแรง ผมรู้ว่าโลกมันเป็นแบบนี้ นี่มันเรื่องธรรมดา เกิด แก่ เจ็บ ตาย แต่มันทำใจไม่ได้ เข้าใจมั้ย พระเจ้าได้ยินมั้ย...
