Japan Trip 16-24 Feb, 2010
วันนี้ฮิโรมิเจ้าของบ้านใจดีอาสาพาเราเที่ยว เพราะตรงกับวันหยุดของเธอพอดีและเธอตั้งใจจะพาลูกสาวออกเที่ยวอยู่แล้ว หลังจากทานข้าวเช้าเสร็จก็เริ่มออกเดินทางกันเลย บ้านฮิโรมิอยู่สถานีโทชิมาเอน นั่งรถไฟลงสถานีอะไรจำไม่ได้ละรู้แต่ว่าเป็นศาลาว่าการเมืองโตเกียว (น่าจะสถานีชินจูกุ)
 |
| คนญี่ปุ่นใช้จักรยานกันเยอะเพราะบางบ้านอยู่ไกลจากสถานีรถไฟ จักรยานที่นี่มีออพชั่นเพียบ ทั้งตะกร้าใส่ของ ใส่เด็กอ่อน เด็กโต ดูแล้วทึ่งกับคนญี่ปุ่นเขาจริงๆ |
 |
| มาชมวิวที่ตึก Tokyo Metropolitan Government Building มีความสูง 243 เมตร ก่อนเข้าจะมีเจ้าหน้าที่ตรวจกระเป๋า ก่อนขึ้นตึก ชั้นที่เราไปชมวิวคือชั้น 45 เข้าชมได้ฟรีไม่เสียค่าใช้จ่าย ตึกนี้ตั้งอยู่ที่ชินจูกุ รายละเอียดดูในเว็บได้เลย http://www.metro.tokyo.jp/ENGLISH/index.htm |
 |
| จุดนี้มองเห็นตึกสวยๆอีกหลายตึก รวมทั้งหอสื่อสารของโตเกียว รอบๆจะมีร้านขายของที่ระลึก |
 |
| ภาพนี้อธิบายประมาณว่าแม้จะเกิดแผ่นดินไหวแต่ไม่สามารถทำอะไรเจ้าตึกนี้ได้เลย |
 |
| ชมวิวเสร็จออกมาเดินกันต่อ อากาศหนาวมากๆๆ น่าจะ 1-2 องศา แถมวันนั้นไม่ค่อยมีแดดอีกด้วย |
 |
| ที่ญี่ปุ่นเขาห้ามตั้งป้ายกีดขวางทางเดิน ดังนั้นจึงเกิดมีอาชีพมนุษย์ป้าย บ้างก็ส่งเสียงได้ บ้างก็ยืนนิ่งๆถือป้ายไว้ |
 |
| ห้าแยกชิบูย่า คนเยอะเหมือนที่เคยเห็นในทีวี |
 |
| วัยรุ่นมากมายเหมือนนัดกันมาที่ห้าแยกนี้ คนเยอะจริงๆจะไปไหนกัน |
 |
| เจอแล้วร้านราเม็งที่ตามหา ฮิโรมิช่วยหาจนเจอ อยู่แถวๆแยกชิบูยะนั่นแหละ |
 |
| การสั่งราเม็งคือต้องเอาเงินไปหยอดตู้ แล้วกดเลือกว่าจะเอาราเม็งแบบไหน ตู้จะให้กระดาษออกมาหนึ่งแผ่น เอาไปยื่นให้คนทำที่เคาน์เตอร์ แล้วมานั่งรอที่โต๊ะ |
 |
| ขากลับเดินผ่านร้านขายถุงยางโดยเฉพาะ ขอแวะดูสักหน่อย ร้านแบบนี้ไม่มีที่เมืองไทย |
 |
| ถุงยางมีหลายแบบ ทั้งแบบเกลียว แบบใบพัด แบบสองแฉก |
 |
| ขากลับเจอแมวมองสนใจลูกฮิโรมิ ให้นามบัตรทิ้งไว้เผื่อสนใจเข้าวงการ |
 |
| ตู้ขายบุหรี่ มีให้เลือกเยอะมาก ยืนดูจนรู้สึกอยากจะสูบ จริงๆคืออยากลองกดเล่น |
 |
| หลังทานมื้อค่ำเสร็จ เราขอตัวออกมาเดินเล่นแถวๆสถานี เจอร้านเหล้าเล็กๆมีปิ้งย่างควันฉุยอยู่หน้าร้านเลยลองเดินเข้ามา เออ ร้านมันเล็กจริงเต็มที่น่าจะได้สักสิบคน ลองสั่งอะไรมั่วๆดูเพราะไม่มีใครพูดอังกฤษเลยต้องชี้เอา สักพักมีหนุ่มออฟฟิศสองคนพูดอังกฤษได้เข้ามาช่วยสื่อสาร คนทั้งร้านเลยตื่นเต้นที่รู้ว่ามีคนไทยมา (ตอนแรกคิดว่าไต้หวัน) มีคนนึงเคยมาเมืองไทยแล้วชอบมาก ตอนนี้ทั้งร้านรวมเป็นโต๊ะเดียวกันแล้ว มีการเอานั่นนี่ให้ชิม ชนแก้วกันเฮฮา เราอยากกินปูที่ก้ามใหญ่ (รู้ทีหลังว่ามันคือปูอลาสก้า) แต่ร้านไม่ได้ขาย ลุงคนนึงบอกว่า พรุ่งนี้มาใหม่นะเวลาสองทุ่ม แกจะเอามาให้ชิม พออีกวันเราไปถึงตอนสองทุ่มสิบห้า เจ้าของร้านบอกลุงแกมารอและกลับไปแล้วนึกว่าเราจะไม่มา เลยรีบวิ่งไปตามมาให้ ลุงแกมาพร้อมปูใหญ่ๆ เราตกใจมากว่าแกเอาจริงขนาดนี้ ทั้งเจ้าของร้าน ทั้งเด็กเสิร์ฟ ทุกคนโอเคหมดเลย มีน้ำใจ อยากช่วยเหลือ อยากพูดคุยกับคนต่างชาติ พอกลับมาเมืองไทย เราส่งเครื่องแกงของไทยกลับไปให้ลุงแก บอกว่าครั้งหน้าขอปูแซ่บๆเลยนะลุง |
 |
| นี่แหละครับ ปูที่คุณลุงเอามาให้ |
 |
| หนุ่มออฟฟิศญี่ปุ่นปะทะหนุ่มน้อยจากเมืองไทย คนกลางเคยมาเมืองไทยและชอบมาก |
 |
| ร้านเล็กนิดเดียว ทุกโต๊ะก็เลยคุยกันเหมือนเป็นโต๊ะเดียวไปเลย |
 |
| คัมปายยย ชนแก้วกันสนุกสนาน คนโพกหัวคือเจ้าของร้านฮะ |
